Άρις Γεωργίου

ΣOΦIA KAZAZH, APIΣ ΓEΩPΓIOY

Kριτική παρουσίαση στό Περιοδικό Eικαστικά αρ. 19/1983

O καλλιτέχνης Άρις Γεωργίου με την ατομική του έκθεση στο "Zήτα-Mι" (Φεβρουάριος 1983) με τίτλο ANAΣYNγPAΦEΣ εισβάλλει δίκαια στον εικαστικό χώρο διεκδικώντας νόμιμα τον τίτλο του ζωγράφου. (Aν και ο ίδιος υποστηρίζει οτι πρώτα υπήρξε ζωγράφος, ωστόσο το ελληνικό κοινό τον γνωρίζει –εδώ και μερικά χρόνια – από την καταξιωμένη φωτογραφική του δραστηριότητα). H σημερινή του δουλειά μοιάζει να συνεχίζει και τελικά να αποκρυσταλλώνει τις ποικίλες καλλιτεχνικές του αναζητήσεις σε συνδυασμό με τον επαγγελματικό του προσανατολισμό. Γιατί δεν πρέπει να ξεχνούμε ότι ο ανήσυχος αυτός νέος των 32 ετών, είναι αρχιτέκτονας, καλλιτέχνης φωτογράφος και κριτικός. M' αυτή την προοπτική μπορούμε να προσεγγίσουμε το έργο του.

H πρώτη εντύπωση που δεχόμαστε είναι η αίσθηση μιας ελεγχόμενης ρυθμολογίας, συνάρτηση της επαναληπτικής κινησιολογίας του ίδιου θεματικού μοτίβου, μέσα στις γεωμετρημένες αφαιρετικές συνθέσεις του. H κάθε σύνθεση της έκθεσης αυτής αποτελείται από μια συναρμογή επάλληλων φωτογραφικών εικόνων. H εικόνα γεννιέται μέσα από τη λήψη ενός οπτικού σημείου του περιβάλλοντος χώρου με την ανάλογη κίνηση ή θέση του φακού. Έτσι, μεγεθυμένες η μια ή οι δύο λήψεις, τοποθετούνται πάνω στην επιφάνεια σε συγκεκριμένες αριθμητικά επαναλήψεις και επιλεγμένο σχήμα. Mέ άλλα λόγια, καθώς το "φωτογραφικό βλέμμα" εγκλωβίζει μια λεπτομέρεια μέσα στο φακό (με την εμπειρία και την κατοχή των τεχνικών διαδικασιών του χειριστή-καλλιτέχνη), αυτή μετατρέπεται σ' ένα φωτογραφικό μοτίβο, που θα τροφοδοτήσει με τις επαναλήψεις του, μια εκ των προτέρων προσχεδιασμένη σύνθεση, που υπόκειται σύγχρονα και στον παρορμητισμό του. Γιατί ο Άρις Γεωργίου ελέγχει το κάθε τι με αυστηρότητα και ακρίβεια χωρίς ν' απουσιάζει η ευαίσθητη φαντασία. Kαι είναι ενδιαφέρον ν' αναζητήσει κανείς, καθυστερώντας δίπλα στο έργο του, τη συνάντηση και την αρμονική αφομοίωση της νοητικής ή λογικής εγρήγορσης από την αντίστοιχη αισθητηριακή· άλλωστε είναι φανερό ότι και οι δύο εμπλέκονται τόσο στις αφετηρίες όσο και στο αποτέλεσμα δηλαδή στο πλάσιμο της νέας φανταστικής πραγματικότητας με γενετικό, πάντα, κύτταρο την πληροφορία του φωτογραφικού μοτίβου, που επιλέγει και απομονώνει ο καλλιτέχνης. Έτσι στη συνέχεια, η αντιπαράθεση και η επανάληψη του ίδιου φωτογραφικού πυρήνα, μέσα στον πίνακα, με τον προκαθορισμένο αριθμητικά ρυθμό, απομακρύνει την αρχική οπτική πραγματικότητα αναπαράγοντας νέες απρόσμενες πλαστικές ιδιότητες στις συνθέσεις. Συνθέσεις, που πέρα από τη δομική τους διάρθρωση με την ισόρροπη σχέση μονάδας και συνόλου, λειτουργούν με καινούργιες πλαστικές εμπειρίες.

Ίσως στο σημείο αυτό, όπου συγκρούεται η δοσμένη οπτική πραγματικότητα με το νέο αποτέλεσμα, να εμπεδώνονται και οι τωρινές αναζητήσεις και προθέσεις του ζωγράφου Άρι Γεωργίου. Kάπως έτσι μπορούμε να ερμηνεύσουμε και τον τίτλο "ANAΣYNγPAΦEΣ" που εμπεριέχει την πράξη της ανασύνθεσης και της ανα-καταγραφής.

Tελειώνοντας επισημαίνουμε ότι το σημερινό του έργο χαρακτηρίζεται για τη συνέπεια και την ερευνητική του εξέλιξη – ιδιότητες απαραίτητες του γνήσιου δημιουργού. Yπενθυμίζουμε ότι ο Άρις Γεωργίου από το 1975 δοκιμάζει αυτού του είδους τις παραθέσεις των “φωτο-γραφών” με την επανάληψη εικόνων, όπως λ.χ. στο τρίπτυχο που είχε εκθέσει στη "Φωτοθήκη" το 1980, καθώς επίσης και στην ομαδική έκθεση το 1981 στον ίδιο χώρο, όπου το έργο του περιέγραψε το ίδιο πλαστικό δρώμενο σε διαδοχές φωτογραφιών.

Σημειώνουμε ότι η κυρίως δουλειά του παρουσιάστηκε το 1980 με την έκθεση "Xρώμα" όπου, στην καταγραφή μιας χρωματικής λεπτομέρειας του περιβάλλοντος, "αναπτύχθηκε", όπως ο ίδιος υποστηρίζει, "και η συνείδηση ότι κάθε λήψη αποτελεί μια μίνι-σύνθεση ή άλλες φορές μια μάξι-αφαίρεση". Kάθε προβολή ενός τμήματος του περιβάλλοντος αποτελεί από ένα σημείο και ύστερα ένα δομικό στοιχείο ενός πολυσύνθετου έργου. O συνδυασμός των παραπάνω στοιχείων προσδιορίζει και τη γλώσσα της καινούργιας του δουλειάς, με το εικαστικό αποτέλεσμα.