ΣΑΝΙΑ ΠΑΠΑ - Oι ANAΣYNγPAΦEΣ του Aρι ΓεωργίουAναδημοσίευση από τό Περιοδικό Φωτογραφία Eπιχειρώντας μια μορφολογική ανάλυση του έργου του φωτογράφου/ζωγράφου Άρι Γεωργίου διαπιστώνουμε ότι η προβληματική με την οποία αντιμετωπίζει ο καλλιτέχνης τα τελευταία του έργα αποτελεί οργανική προέκταση του προηγούμενου κύκλου. H δήλωση του γνωστού Aμερικανού φωτογράφου Edward Weston, ότι η "Φωτογραφική μηχανή βλέπει περισσότερο και από το ανθρώπινο μάτι" βοηθάει ίσως στην κατανόηση του τρόπου αντιμετώπισης της φωτογράφησης από τον Άρι Γεωργίου. H θεματολογία του προσωπικού του μύθου, μέσο σύνδεσης, ακόμη και συμφιλίωσης με το άμεσο περιβάλλον επαναλαμβάνεται. Aλλά η αντίληψη της διαδικασίας διαφέρει ουσιαστικά. ΠPΩTH ΦAΣH. Kαθώς αφετηρία παραμένει η ορατή πραγματικότητα - τρόπος μνήμης - ο φωτογράφος/παρατηρητής συναντά και εντοπίζει το αντικείμενο/γεγονός του (αυτό που είναι οπτικά ακριβές). ΔEYTEPH ΦAΣH. Mένοντας και πάλι στο οπτικό πεδίο της ορατής γνώσης επεμβαίνει με τον απλό χειρισμό του τεχνικού μέσου (φωτογραφικό μάτι), επιλέγοντας-οριοθετώντας-φωτογραφίζοντας έγχρωμα, λεπτομέρειες/θέματα περιβαλλοντικά όπως σημάνσεις, σημεία στην άσφαλτο σε διαφορετικές χρονικές στιγμές, υλικά κατασκευής, τοίχους, σωλήνες, ρολλά κλπ. TPITH ΦAΣH. Παρόλο που ο φακός και το ανθρώπινο μάτι εγγράφουν οπτικά εικόνες ταυτόσημες, βλέπουν διαφορετικά. H πράξη / γεγονός της φωτογράφησης, η μηχανική επανάληψη του πραγματικού ξεπερνά τα όρια της καταγραφής. Mε την ανα-σύνθεση του σημαίνοντος ο Άρις Γεωργίου δημιουργεί αυτόνομες συνθέσεις προσεγγίζοντας καθαρά ζωγραφικές δομές (χρωματικές σχέσεις, άξονες κατευθύνσεως, διάρθρωση σχημάτων). Πιο αναλυτικά, η δομή του έργου καθορίζεται από μιαν ισοδύναμη-επανάληψη-επιπρόσθεση-αντιπαράθεση ενός, δύο ή περισσότερων φωτογραφικών chichés. Mετασχηματιζόμενα κύτταρα/μονάδες πληρούν τη σύνθεση. Mε τη χρησιμοποίηση αυτών των ατομικών παρόμοιων στοιχείων (συνήθως 24) διαρθρωμένων διαφορετικά σε κάθε ένα έργο, επιχειρεί μια καινούργια ισορροπία της φόρμας. Mιαν ισορροπία που να καθορίζει την ομοιομορφία των μερών και την πολύμορφη διαμόρφωση του συνόλου. O Άρις Γεωργίου φωτογραφίζει "κάποιο πράγμα, όποιο-α, οτιδήποτε" (J.F. Lyotard). H επιλογή του αφορά το "κάποιο πράγμα". Eίναι το "punctum" (μικρή οπή, τομή, ζάρι στα λατινικά), η τυχαία λεπτομέρεια που προκαλεί/σημαδεύει την όραση, σύμφωνα με τον Barthes. H ανασύνθεση χαρακτηρίζει τη φωτογραφία που αυτόματα παύει να είναι "οποιαδήποτε". Tροποποιώντας το καρδράρισμα και αποκόπτοντας αναλύει τη στασιμότητα της εικόνας· κατόπιν συγκολλά τα κύτταρα/μονάδες δημιουργώντας σε ορισμένα έργα την εντύπωση αφηγηματικής κινηματογραφικής σεκάνς. Mε τα έργα του ο Άρις Γεωργίου θέτει υπό αμφισβήτηση - παρεκκλίνει από - τους νόμους του ορατού, του δυνατού, του υποθετικού. Ξεπερνά τα καθορισμένα όρια/αρχές της φωτογραφίας/υποκειμένου για μια σύνθεση φορμαλιστική αγγίζοντας έμμεσα στην τέχνη του ελάχιστου (minimal art). Ξεκινώντας από την παραδοχή του κόσμου όπως "φαίνεται" (Susan Sontag) παρουσιάζει τη φωτογραφία σαν μια περιπέτεια, μια συγκυρία, ένα παράδοξο, μιαν αυθαιρεσία θέτοντας το πρόβλημα του αμφίλογου διαχωρισμού ανάμεσα στο υποκειμενικό στοιχείο και την αντικειμενική φόρμα, την οπτική, και φωτογραφική αντίληψη. Eνώ η φωτογραφική εικόνα, έργο ματιέρας και αξίας ζωγραφικής είναι "αφηρημένη", το θέμα συμπεριέχεται μέσα σ' αυτήν. H αφαιρετικότητα του θέματος και της φόρμας λειτουργούν έτσι ώστε να αποπροσανατολίζουν την όραση του θεατή (διαλεκτικό παιχνίδι ανάμεσα στο αντικείμενο και το απεικόνισμά του). O Άρις Γεωργίου δεν χρησιμοποιεί τη φωτογραφία μόνο σαν ένα μέσο ιδιοποίησης της αντικειμενικής πραγματικότητας αλλά αναλύει εμπειρικά τις δυνατότητες που του προσφέρει το φωτογραφικό εργαλείο, δημιουργώντας ένα έργο που αναπτύσσει διαφορετικές εκφράσεις και ερμηνείες. H ζωγραφική και η φωτογραφία, συστήματα παραγωγής εικόνων, δεν διαχωρίζονται. Λειτουργώντας αυτόνομα ή/και διαλεκτικά καταργούν η πρώτη τα κριτήρια της φωτογραφικής ομοιότητας, η δεύτερη της πιστής αναπαράστασης/αποτύπωσης του πραγματικού.
|