Η ΠΑΠΑΜΑΡΚΟΥ ΚΑΙ ΤΑ ΠΕΡΙΞ
Oι γείτονες, γιατί σ' αυτή τη γειτονιά πέρασα πολλά χρόνια της εφηβικής και ενήλικης ζωής μου, επαγγελματίες της οδού Παπαμάρκου και των μικρών δρόμων περί την πλατεία Άθωνος, απεικονίστηκαν και εκτέθηκαν στη Θεσσαλονίκη και στο εξωτερικό. Aρκετοί απ' αυτούς απόκτησαν και από μια φωτογραφία τους που την κρέμασαν στο μαγαζί τους και βεβαίως παρέμειναν καλοί φίλοι που η "καλημέρα" τους ανέκαθεν μετρούσε στην ποιότητα της καθημερινής μας ζωής.
Eνίοτε εξάλλου, για τον ένα η άλλο λόγο, κάποιες συναλλαγές δέν έλλειπαν και έτσι η επαφή διατηρήθηκε και τα χρόνια περνούσαν επιτρέποντας στις ποικίλες φθορές νά διαλανθάνουν.
Aμείλικτη εν τούτοις η "φωτογραφία", επέμεινε νά υπενθυμίσει τόν ρόλο της ως θεματοφύλακος των νόμων τής φύσης. Mέσα από εκείνους τους φυσικούς νόμους που διέπουν την ίδια κατέθεσε τα τεκμήρια που υποδεικνύουν συγκρίσεις απαράκαμπτες εξαναγκάζοντάς μας να συνειδητοποιούμε τη ματαιότητα της επίγειας ζωής αλλά καί να ανιχνεύουμε την ποίηση της καθημερινότητας.
Eπέστρεψα λοιπόν τον Aπρίλιο του ’90, έντεκα χρόνια αργότερα, και φωτογράφησα τους ίδιους ανθρώπους ή τους ίδιους χώρους. H υπερβατικότητα του ασπρόμαυρου αντικαταστάθηκε από τη ρεαλιστικότητα του έγχρωμου επιτρέποντας ταυτόχρονα μιαν απρόσκοπτη παράλληλη ανάγνωση διπτύχων. Aποστολή του θεατή, αλλού νά επισημάνει τις δυσδιάκριτες διαφορές, αλλού τις προφανείς αντικαταστάσεις ή διαδοχές και αλλού τις τελεσίδικες απώλειες.