Πιτυροπολείον Κανελίδη
Το θυμόταν ο Κώστας σχεδόν παιδιόθεν, από τότε που έμενε στη γειτονιά. Έναντι του “Κρόνου”, τότε σινεμά, τώρα ταβέρνας. Τροφοδοτούσε με ζωοτροφές, προπολεμικά αλλά και αργότερα, κτηνοτρόφους των περιχώρων, Πυλαίας, τότε Καπουτζήδων, ακόμη και Χαλκιδικής και φυσικά καραγωγείς για τα υποζύγια, άλογα, μουλάρια, γαϊδούρια.
Σανός, πίτουρα, σπόροι. Και μαζί οι οικείες μυρωδιές. Οίκος ιδρυθείς τω 1923, παρά λίγα χρόνια ―σε λίγο― θα κόντευε αιώνας. Εσπευσμένα με επιστράτευσε ο Κώστας, “πάμε να το φωτογραφήσουμε, έμαθα ότι κλείνει οσονούπω”. Με το ζόρι βέβαια το κρατούσαν οι ιδιοκτήτες, να περάσουν τα χρόνια να βγουν στη σύνταξη, διότι προφανώς τον επιούσιο πάει καιρός που δεν πρέπει να τον έβγαζε. Κωνσταντίνος Κανελλίδης. Υποθέτω εκ Χαλκιδικής, όπως η επωνυμία του ιδρύματος επί της ταμπέλας πιστοποιεί με τους ομολογουμένως κομψά ζωγραφισμένους χαρακτήρες.
Σπεύσαντες, Σάββατο 13 Φεβρουαρίου, με σπουδή και υπό την πίεση του κυρίου Κανελλίδη που βιαζότανε να κλείσει και να φύγει, καταγράψαμε λίγη από την εναπομείνασα ψυχή που έτσι κι αλλιώς έχει πάρει τον δρόμο της εξόδου. Ζήτημα ημερών.
Υποκατάστατα οι εικόνες ως συνήθως, ψιχία ευτελούς αξίας, κάποιας αξίας πάντως. Έστω.
Άρις Γεωργίου / Φεβρουάριος 2010