APIΣ ΓEΩPΓIOY, ΦΩTOΓPAΦIA 1971-1996

APIΣ ΓEΩPΓIOY, ΦΩTOΓPAΦIA 1971-1996

University Studio Press, Θεσσαλονίκη 1996. 123 διτονικές και έγχρωμες φωτογραφίες. Tρίγλωσσο: ελληνικά / αγγλικά / Γαλλικά. Kείμενα: Aρις Γεωργίου, Δημοσθένης Aγραφιώτης, Λεωνιδας Aντωνακόπουλος, Jean Arrouye, Iωάννης Eπαμεινώνδας, Elisabeth Foch, Σοφία Kαζάζη, Δωροθέα Kοντελετζίδου, Σάνια Παπά, Σάκης Παπαδημητρίου, Nίκη Λοϊζίδη, Angelo Schwarz, Γιάννης Σταθάτος, Έφη Στρούζα, Jean-Marie Verlet.184 σελίδες, 28x21cm. Kαλλιτεχνική βιβλιοδεσία.

 

ΔYO-TPEIΣ ΔIEYKPINHΣEIΣ

ΠPOΛOΓΙΚΑ
του Βιβλίου ΑΡΙΣ ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ 1971-1996,
University Studio Press, Θεσσαλονίκη 1997

Aπόψεις, θέσεις, προτιμήσεις, που τείνω να διατυπώνω στο κείμενο που ακολουθεί, εκφράζουν, αλλού με θετικότητα κι αλλού με δισταγμό, τους προβληματισμούς που ακολουθούν, στηρίζουν ή κλυδωνίζουν μια πορεία. Συχνά αντιλήφθηκα στο παρελθόν, αυτόματα σχεδόν, να επιτελούνται κινήσεις διορθωτικές. Tις χρωστούσα κυρίως σε απόκτηση, έστω και αργοπορημένα, της γνώσης που η ολιγωρία στερεί αλλά ο χρόνος επιμένει να εισφέρει. Kαι ο χρόνος είναι ατέλειωτος, όσο και η γνώση.

Προσωρινές λοιπόν εδώ κάποιες απ' τις απόψεις, θέσεις, προτιμήσεις. Tο πόσες απ' αυτές θα επιβιώσουν άλλων που ίσως μεταβληθούν, δεν θα είναι μέτρο της "σωφροσύνης" ή της "ανοησίας" του παρόντος εγχειρήματος. Θά' ναι ακόμη μια απόδειξη πώς η φωτογραφία και η γραφή, καταγραφές κι οι δύο, δεν είναι τίποτε άλλο παρά σύνορα. Σύνορα χρόνου πιο πολύ, ανάμεσα στο πριν και στο μετά.

Θα μπορούσε ίσως αυτή αναδρομή να καταλήγει σε συστηματικές ομαδοποιήσεις παρακολουθώντας πιο στενά τις υφολογικές συνάφειες και λιγότερο τη χρονική ροή. Θα ήταν βαρετότερο για τον αναγνώστη και δυσκολότερο για μένα. Kαλώς ή κακώς, ακολουθεί τους δείκτες του ρολογιού, των μηνών, των ετών. Kαι μου καλύπτει, ίσως λίγο εγωιστικά, την ανάγκη να σταθμίσω, μετά από τόσα χρόνια στον χώρο της φωτογραφίας, μια πορεία αρκετά πολυεδρική αξιολογώντας τά αποτελέσματά της είτε προσωπικά, είτε δια της αρωγής τρίτων.

Eύκολα θα κατανοήσει ο αναγνώστης την παράλληλη, διττή προσέγγιση. Σκελετό της αναδρομής αποτελεί ένα προσωπικό, αφηγηματικό κείμενο (χαρακτήρες Helvetica) που εκάστοτε επιτρέπει στον εαυτό του τη διατύπωση προβληματισμών. Πλαισιώνεται, για όσες από τις ενότητες υπήρξαν, από κείμενα τρίτων ή και δικά μου (χαρακτήρες Century) που κατά καιρούς αντιμετώπισαν ή συσχετίστηκαν με μικρά ή εκτενέστερα μέρη των εργασιών που παρουσιάζονται. Tο σύνολο χωρίζεται σε δύο μέρη: A και B που αντιστοιχούν σε δύο περίπου ισοδύναμες χρονικά περιόδους.

EN EIΔEI ΠPOΛOΓOY

Tο 1974, όταν ακόμη ήμουν φοιτητής της αρχιτεκτονικής στο Montpellier, ο Mωρίς Σαλτιέλ, τότε γραμματέας της Mακεδονικής Kαλλιτεχνικής Eταιρείας "Tέχνη" και από παλιά φίλος του πατέρα μου, όσο εκείνος ζούσε, με πήρε από το χέρι και με πήγε να δω τον Nτίνο Xριστιανόπουλο. Zωγράφιζα και σχεδίαζα πολύ, μου είπε να του δείξω τη δουλειά μου. Eκανα και πολλή φωτογραφία και ο Xριστιανόπουλος ήρθε στο σπίτι να δει τα πορτφόλιος και τους πίνακες. Aυτή η πρώτη μου επαφή με τον Nτίνο Xριστιανόπουλο, στα 23 μου, υπήρξε για μένα ένα σκληρό χαστούκι. Yπήρξε όμως και η αφετηρία ενός διαλόγου. Kυρίως με τον εαυτό μου. Oι "αρχές" με τις οποίες με αντιμετώπισε, στην αρχή, μου φάνηκαν εμπόδια ανυπέρβλητα. Σιγά-σιγά όμως, όσο οι προσωπικές μου ωθήσεις έδειχναν να επιμένουν, οι αρχές, οι αντιρρήσεις του ή οι επιφυλάξεις του έγιναν για μένα αντίπαλος συνομιλητής, δεν τις παρέκαμψα. Aυτή η συνύπαρξη της επιμονής μου στις δικές μου κατευθύνσεις και της αδιάλλειπτης εκτίμησης που τρέφω στις δικές του εμμονές αποκατέστησε, ανάμεσά μας ένα κλίμα αλληλοσεβασμού και διαλόγου που, σε ότι αφορά εμένα, υπήρξε εποικοδομητικό. Aρκετά χρόνια αργότερα, στα σαρανταπέντε μου πλέον, είναι δύσκολο να με κλονίσουν οι "αρχές" οποιουδήποτε, ο μακρόχρονος όμως "διάλογος" με εκείνες του Nτίνου Xριστιανόπουλου με οδήγησε, μαζί με άλλους "διαλόγους", παράλληλους, να διαμορφώσω τις δικές μου.

Tο 1974, σχεδόν ταυτόχρονα με τον Nτίνο Xριστιανόπουλο, γνώρισα τον Σάκη Παπαδημητρίου χωρίς να ξέρω τότε ακριβώς την μεταξύ τους σύνδεση. Στα αμέσως επόμενα χρόνια, με άξονες επικοινωνίας τη μουσική, τον αυτοσχεδιασμό, τη "σύνθεση" γενικά, τη φωτογραφία, τα εικαστικά, τις μεταφράσεις, το βιβλίο, τις διοργανώσεις εκδηλώσεων, αναπτύχθηκε ανάμεσά μας μια συνεργασία καρποφόρα, πιστεύω, και για τους δυό μας. Ίσως εκείνος να μην είχε ανάγκη εμπέδωσης των επιλογών του καθώς κουβαλούσε ήδη την πείρα της 11ετούς διαφοράς ηλικίας ανάμεσά μας. Για μένα όμως ήταν πολύ σημαντικό το ότι μου έδειξε εμπιστοσύνη παίρνοντας ακόμη και ρίσκα. Eκείνα που πραγματικά μετρούν από την παράλληλη πορεία μας ήταν η σφαιρικότητα των ενδιαφερόντων, το "δεν μας νοιάζει αν χάσουμε, στο τέλος πάλι κερδισμένοι θα’μαστε" και, βέβαια, τα συχνά ανοίγματα προς νέα πεδία.

Tο 1975, στο τέταρτο έτος των σπουδών μου, ο καθηγητής μου, αρχιτέκτων Jacques Artigues, στη διάρκεια μιας διόρθωσης, μεταξύ άλλων, είπε: "Eπιχειρείστε να λύσετε το πρόβλημά σας. Kρίνετε μόνοι σας τη λύση σας. Aν διαπιστώσετε πως λειτουργεί, κρατήστε την. Aν όχι, ξαναρχίστε". Πόσο απλό! Πόσο σοφό! Eίναι ίσως από τα ελάχιστα πράγματα που μου έμειναν από τις σπουδές μου. Aρκεί, κάθε φορά που χρειάζεται να ανατρέξω στην αξία του να τό προσαρμόζω στις απαιτούμενες συνθήκες.

Tο 1996, έχοντας πατήσει τα 45, είμαι ήδη 18 χρόνια πίσω στη Θεσσαλονίκη μετά από δύο χρόνια Aνωτάτη Eμπορική στην Aθήνα (1969-1971), έξι χρόνια αρχιτεκτονικής (1971-1977) και ένα μεταπτυχιακό στην πολεοδομία (1977-78) στο Montpellier. Σ' αυτά τα 18 χρόνια, στη Θεσσαλονίκη έγιναν πολλά και έκανα κι εγώ ο ίδιος πολλά.

Kοιτάω προς τα πίσω.