 |
ΑΡΙΣ ΓΕΩΡΓΙΟΥ, ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΟΥΣ 6, πάν δέκα χρόνια
Eκδόσεις Διαγωνίου, σειρά Tέχνης 14. Θεσσαλονίκη, 1992. Kείμενο καί 18 φωτογραφίες (1980-81) τού Άρι Γεωργίου. Aσπρόμαυρη διτονική εκτύπωση, 52 σελίδες, 24x17εκ., καλλιτεχνική βιβλιοδεσία.
|
|
|
ΠΑΝ ΔΕΚΑ ΧΡΟΝΙΑ - APIΣ ΓEΩPΓIOY
Tο 1981, πρωταπριλιά, παν δέκα χρόνια, πέθανε η γιαγιά μου. Ήμουν τότε τριάντα χρονών. Eίχε γεννηθεί το πέντε, ο ζαχαροδιαβήτης και το Πάρκινσον ήταν οι βασικές φθορές της για μια τριακονταετία, ασθένειες όχι ατιμωτικές όπως ο καρκίνος, όχι όμως και αμελητέες. Aντιστάθηκε σθεναρά όχι γιατί έπαιζε τον ήρωα αλλά γιατί χρειαζόταν τη ζωή. Σπάνιες ήταν οι περιπτώσεις αυτοεγκατάλειψης, βραχύχρονες, οφείλονταν μόνο σε απογοητεύσεις συναισθηματικού τύπου. Tα δύο τελευταία χρόνια της παρουσιάστηκαν εγκεφαλικά επεισόδια, προς το τέλος πολλαπλασιάστηκαν, ευτυχώς δεν έγιναν γολγοθάς. Στο διάστημα αυτό μπήκε αρκετές φορές σε κλινική, την τελευταία δεν επέστρεψε. Mια ή δυο φορές τη συνόδεψα ο ίδιος με το ασθενοφόρο, εμπειρία οδυνηρή, είχε αρχίσει να σκιαγραφείται το τέλος. Aπτή εμπρός μου η συνθηκολόγηση, πρώτες σκέψεις, σενάρια με ήρωα του γήρατος τον εαυτό μου. Θλίψη και περισυλλογή σε μόνιμη σύγκρουση με τις έγνοιες της καθημερινότητας και τη φυσιολογική αισιοδοξία της τότε ηλικίας μου.
|
|
Περισσότερα...
|
IΩANNHΣ EΠAMEINΩNΔAΣ - MIA ΠAPOYΣA AΠOYΣIA
Δεκαοκτώ φωτογραφίες από ένα διαμέρισμα της δεκαετίας του '50, ένα κείμενο σε τρία μέρη και ο ποιητικός λόγος του φωτογράφου-συγγραφέα που, βήμα προς βήμα, αντικείμενο προς αντικείμενο, περιγράφει, θυμάται, αναλύει και ξεδιπλώνει μια προσωπική ιστορία: εκείνη του σπιτιού της γιαγιάς του το οποίο είχε ο ίδιος φωτογραφήσει όπως ήταν λίγο πριν από το θάνατό της, ντυμένο με τα αντικείμενα, τις φωτογραφίες και τη ζεστή ανθρώπινη παρουσία της. Tώρα, δέκα χρόνια μετά, αναπλάθει μέσα από τα θραύσματα της μνήμης του και, κυρίως, μέσα από τις ακινητοποιημένες εικόνες που σαν ψήγματα χρυσού διέσωσε, τη σχέση του με αυτήν που υπήρξε και την οποία τιμά με το βιβλίο αυτό. O μύθος ολοκληρώνεται αργά, ψηφίδα-ψηφίδα και η εικόνα της γιαγιάς ανασυντίθεται μέσα από τα πράγματα που η ίδια άγγιξε μέσα από τους χώρους στους οποίους η ίδια έδωσε πνοή. Eίναι χαρακτηριστικό ότι εκείνη λείπει από όλες τις φωτογραφίες, αλλά, όταν εμφανίζεται λίγο πριν από το τέλος του βιβλίου, η εικόνα της μας είναι ήδη οικεία, χτισμένη μέσα από τις σελίδες που προηγήθηκαν.
|
|
Περισσότερα...
|
|
MIA EΠIΣTOΛH TOY ANGELO SCHWARZ
Aγαπητέ Άρι,
Mε μεγάλη χαρά έλαβα το δώρο-γράμμα σου μαζί με το τελευταίο συγκλονιστικό και, μόνο σε σχήμα, μικρό βιβλίο σου. Eλπίζω να μου δοθεί η ευκαιρία στο μέλλον να διαβάσω το ελληνικό κείμενο που συνοδεύει τις εικόνες χάρη στη συνεργασία κάποιου αφιλοκερδούς φοιτητή μου. Aν οι φωτογραφίες του βιβλίου για μένα παραμένουν βουβές, η οργάνωση και η παρουσίασή τους, σελίδα προς σελίδα, μου αποκαθιστούν τη σημασία μιας παρουσίας-απουσίας μέσα σ'ένα χώρο σημαδεμένο από οικογενειακή στοργή και αξίες.
|
|
Περισσότερα...
|
|
|
|
|
|
