APIΣ ΓEΩPΓIOY, EΠI TA IXNH THΣ ΠOPΦYPAΣ / ΓYNAIKEΣ ΣTA KOKKINA

APIΣ ΓEΩPΓIOY, EΠI TA IXNH THΣ ΠOPΦYPAΣ / ΓYNAIKEΣ ΣTA KOKKINA

Φωτογραφίες Άρις Γεωργίου, κείμενο Elisabeth Foch. Eκδόσεις Σχήμα καί Xρώμα, Θεσσαλονίκη, 1993. Δίγλωσση έκδοση (ελληνικά, γαλλικά:). 98 σελίδες. 24x24εκ., 69 έγχρωμες φωτογραφίες.

EΠI TA IXNH THΣ ΠOPΦYPAΣ / ΓYNAIKEΣ ΣTA KOKKINA

 

ELIZABETH FOCH, EΠI TA IXNH THΣ ΠOPΦYPAΣ

[απόσπασμα]
Από το βιβλίο Επί τα ίχνη της πορφύρας / Γυναίκες στα κόκκινα
Φωτογραφίες Άρις Γεωργίου, κείμενο Elisabeth Foch
Σχήμα και χρώμα, θεσσαλονίκη 1992.

Γιατί ένας άνδρας βάλθηκε να πάει στ' αχνάρια γυναικών στα κόκκινα; Το ξέρει άραγες ο ίδιος; Προς τι ετούτη η χρωματική εμμονή; Την έχει άραγε συνειδητοποιήσει; Κατηγορεί μήπως τη γυναίκα πως έκλεψε τα χρώματα του αρσενικού; Και θέλει ν' ανακτήσει σαν άλλος ταχυπέτης ο βασιλικός, πλουμισμένος για την εποχή των ερώτων, το χρώμα που λογαριάζει για δικό του; Αισθάνεται όπως ο ταύρος την πρόκληση της κάπας του ταυρομάχου; Είναι η μπερδεμένη θύμιση μιας κόκκινης φιγούρας ή ρούσας κόμης σκυμμένης πάνω από την κούνια που φωτίζει με το πρώτο πρώτο τούτο χρώμα ό,τι του μέλλεται να νιώσει; Αναθυμάται πιο πέρα ακόμη στον χρόνο εκείνο το αχνό μέσα από το φέγγρισμα της μήτρας φως, που πάλλεται, παίζει σε ένταση και ξάφνου θαμβώνει;

Γυναίκες στα κόκκινα λοιπόν, τίποτε άλλο. Τα υπόλοιπα παραμερίζονται: ηλικία, τόπος, περιστάσεις. Μονάχα το κόκκινο λογαριάζεται και κλείνεται στον πληθυντικό του θηλυκού σε σημείο να γίνει έμμονη ιδέα.

Να το ακολουθήσει, να το καταδιώξει, να το προκαλέσει, να το κάνει ν' αναπηδήσει, να το αναχαιτίσει, να το ξιπάσει, να το καθηλώσει, να το θωπεύσει, να το καδράρει, να το δοξάσει, να το απαθανατίσει και για να γίνει αυτό χρειάζεται να το επιθέσει στο διπλούν του: στη γυναίκα. Το διάβημα συγγενεύει στο έπακρο με μια βήμα προς βήμα πορεία. Μιαν αναζήτηση, σχεδόν, από την οποία προσδοκά κανείς κάποια αποκάλυψη. Και στο τέρμα της εκλύονται τελικά σκοτάδια σαν έκρηξη: το κόκκινο είναι το πρώτο των χρωμάτων, το πιο χαοτικό, το κραταιώτερο, αυτό που εμφανίζεται με την ζωή και φεύγει μαζί της. Η γυναίκα το φέρει στα τρίσβαθα της ύπαρξής της σε όλη εκείνη την εγκρατούμενη βία το αμφίσημο της οποίας αναλαμβάνει. Αρκεί να δει κανείς πώς το στολίζεται και το κάνει να πει τα πάντα: την ευγένεια, την χυδαιότητα, την σαγήνη, την αποστροφή, το αγνό και το βρώμικο, το πάθος, την μέθη και το δράμα, την οργή και την γαλήνη. Με την χάρη μιας ιέρειας το χρησιμοποιεί σαν μαγικό ποτό: η μυτερή ακρούλα μιας πιπεριάς σ' ένα πιάτο, μια αγκαλιά ντάλιες στην εκκλησία, μια ιδέα κοκκινάδι στα χείλη ή στα μήλα του προσώπου, μια έντονη απόχρωση στην άκρη των νυχιών, μια σταγόνα βαθιά στον φάρυγγα, ένα μεταξωτό καρρεδάκι γύρω στο λαιμό, μια ομπρέλλα στη βροχή... Το κόκκινο βρίσκεται παντού μες την καθημερινότητα. Τη συνοδεύει στα έργα της όπως και στις απολαύσεις της για το καλύτερο και για το χειρότερο. Και στο γύρισμα ακόμη της ζωής της, όταν το μαύρο έχει σβήσει τις φωτιές της σαγήνης της, απομένει ακόμη η λανθάνουσα παρουσία του σ' ένα βλέμμα που καταλύθηκε από τα πολλά που είδε.

Να λοιπόν το μήνυμα αυτών των γυναικών που πεποικιλμένες με κόκκινο δοξαστικό κραταιώνουν ακόμη περισσότερο τη γοητεία αυτού του χρώματος-φάρου. Το κόκκινό «τους» απολύει μια ζείδωρη ενέργεια στην οποία προσηλωνόμαστε ως το πιο μύχιο και ταυτόχρονα πιο οικουμενικό αγαθό. Ας το ακολουθήσουμε όπως το πορφυρωμένο συννεφάκι που αφήνει στο νερό το μυστήριο εκείνο όστρακο της Μεσογείου, η πορφύρα. Στην αρχαιότητα, ο πολύτιμος λύθρος της πουλιόταν πανάκριβα, στη Ρώμη μονάχα ο αυτοκράτορας και οι νικητές είχαν δικαίωμα να βάψουν μ' αυτόν τα ρούχα τους. Πορφυρογέννητες και θριαμβεύτριες οι γυναίκες το οικειοποιήθηκαν, προσδίδοντάς του ένα νόημα, το νόημα της ζωής που ενίοτε φοβάται κανείς μην χάσει, όπως τις λέξεις που έχεις στην άκρη του στόματος και που πρέπει γρήγορα να γράψεις, πριν διαλυθούν, εδώ, μαύρο πάνω στο λευκό, πλάι πλάι με το κόκκινο.

Mετάφραση από τα γαλλικά: Ξενοφών Kομνηνός