APIΣ ΓEΩPΓIOY,  ΔΕΣΜΩΤΕΣ ΤΟΥ ΛΟΥΒΡΟΥ

ΑΡΙΣ ΓΕΩΡΓΙΟΥ, ΔΕΣΜΩΤΕΣ ΤΟΥ ΛΟΥΒΡΟΥ

Οκτώ φωτογραφίες 14.09.1996. Α/Μ φωτογραφίες. Ελληνικά-γαλλικά. Kείμενο: Eric Auzoux 16 σελίδες μετάφραση Μήνα Πατεράκη, 29.7Χ21. Συλλεκτική έκδοση σε 10 αντίτυπα. Camera Obscura, Θεσσαλονίκη, 2005.

Eric Auzoux, Ο Άρις και οι δεσμώτες

΄Oταν έδειξα στον ιστορικό τέχνης της οδού Αγκάρ τις τέσσερεις φωτογραφίες, εκείνος μόρφασε ελαφρά και αμέσως βάλθηκε να ξεφυλλίζει την Evocation du vieux Paris (Αναπόληση του παλαιού Παρισιού), ενώ μουρμούριζε μονολογώντας: «πρέπει να είναι οι τέσσερεις μπρούντζινοι σκλάβοι που τους απέσυραν από την Place des Victoires τον καιρό της Επανάστασης, με τη λογική ότι οι αλυσσίδες τους ερχόταν σε πλήρη δυσαρμονία με την ανακτηθείσα ελευθερία. ΄A, το βρήκα: δημιουργός τους είναι ασφαλώς κάποιος ονόματι Desjardins (Ντεζαρντέν), που το πραγματικό του όνομα ήταν Van de Bogaert (Βαν ντε Μπογκέρ). Όμως, περίεργο, δεν υπάρχει μνεία της αποθήκευσής τους στο Λούβρο. Είσαστε βέβαιος ότι ο φίλος σας δεν τους φωτογράφησε στο Sceaux (Σω), διότι στον πύργο …»

Όταν μπήκα στην αίθουσα του Λούβρου που στεγάζει τη Σχολή του Fontainebleau (Φονταινεμπλώ), είχα τη διαίσθηση ότι θα τους βρώ εκεί. Εντελώς άσχετη με τις διαισθήσεις αισθητικής τάξης, καθώς αδυνατώ να αποδώσω χρονολογία και ταυτότητα σε γλυπτά της περιόδου μεταξύ 16oυ-18ου αιώνα, υπερηφανεύομαι όμως ότι εντοπίζω συνθέσεις και φωτισμούς «Αρι-γεωργιανικής» φωτογένειας.

Όντως παρόντες οι τέσσερεις σκλάβοι του Pierre Francqueville (Πιέρ Φρανκεβίλ) (και όχι του Ντεζαρντέν - Βαν ντε Μπογκέρ), είχαν όντως προσαρμοστεί σε μια παρισινή τοποθεσία, το Pont-Neuf (και όχι την Place des Victoires). Καθισμένος στην καρέκλα που ατενίζει κατά μέτωπο την ευθύγραμμη διάταξή τους, διαβάζω τον επίσημο σχολιασμό. Επισημαίνει ότι ο Πιέρ Φρανκεβίλ, εκπρόσωπος του διεθνούς μανιερισμού, καλλιεργεί συστηματικά την «οφιοειδή φόρμα». Ο Άρις Γεωργίου, ρέπει μάλλον προς τον διεθνή νομαδισμό και την κλασσική γεωμετρία. Πρέπει μήπως να καταφύγουμε σε στοιχειώδη ψυχανάλυση; Αυτό ακριβώς αναρωτιέμαι συγκρίνοντας τα αγάλματα με τις φωτογραφίες που έχω μπροστά μου. Σε δώδεκα χρόνια αμοιβαίων εκμυστηρεύσεων, δεν διακρίνω κάποια κρυφή πτυχή της ύπαρξης που να μην ανασκαλέψαμε από κοινού στη Θεσσαλονίκη, την Ιερουσαλήμ, το Μαντράς ή το αγαπημένο του Παρίσι. Ουδέποτε ειπώθηκε κάτι που να άγγιξε, έστω και ακροθιγώς, την αισθητική ή την σεξουαλική πλευρά της αιχμαλωσίας και των παιγνιδιών που μπορεί να μηχανεύεται. Τους έχει όλους αποκεφαλίσει, το βλέπεις θέλοντας και μη, ενω έχει, ολίγον ειπείν, αποδεχτεί τη μετωπική αντιπαράθεση με τα εφηβαία, παραβλέποντας κνήμες και πόδια σε ποικίλες στάσεις, εν είδει πεζής ανθρωπομετρίας. Ο Antony Blunt, ιστορικός της τέχνης με δεδηλωμένες ομοφιλοφυλικές τάσεις, στο έργο του Art et Architecture en France (1500-1700), μόνον παρεμπιπτόντως μνημονεύει τους σκλάβους, τους οποίους και θεωρεί εμπνευσμένους από τον Αντριάν ντε Βρις (Adrian de Vries).

 

Στην απορία μου γιατί αυτή η επιλογή εν μέσω χιλιάδων δυνατών στο Λούβρο, που το ξέρει όπως την τσέπη του, μου απαντά προκλητικά (sic), αγγλιστί: «παντελώς απαίδευτος, πτωχός και έρημος φωτογράφος στο Λούβρο, ανακαλύπτω την απαλότητα των αγαλμάτων της Αναγέννησης». Θα μου χρειαστεί η εν λόγω σαρκαστική απάντηση για να συνειδητοποιήσω ότι οι τέσσερεις αυτοί κορμοί αποκτούσαν νόημα μόνον κατ’ αντίθεση προς τις τέσσερεις φιγούρες που εισδύουν στο περιβάλλον τους. Όποια και αν είναι η χρονολογική σειρά των λήψεων, οι φωτογραφίες με τα κεφάλια παρόντα, τις εξατομικευμένες στάσεις, τις φευγαλαίες μοναξιές που τις τυλίγει ένα αναβλύζον φως προηγούνται εκείνων, των ασφυκτικά καδραρισμένων, της ομάδας τεσσάρων ανώνυμων εγκλείστων. Οι φιγούρες βρήκαν στο Λούβρο τον οικείο τους χώρο, οι κορμοί καταδικάστηκαν να ζουν εκεί φυλακισμένοι. Οι τελευταίοι συνελήφθησαν από τον φακό ενός φωτογράφου που θα μπορούσε να δουλεύει για λογαριασμό του τμήματος ηθών, οι πρώτες είναι το δημιούργημα του Άρι ο οποίος καθηλώνει τις στιγμές ελευθερίας και μόνον αυτές.

Δεκέμβριος 2000