ΜΙΑ ΝΕΑ ΧΙΛΙΕΤΙΑ, ΑΚΟΜΗ ΜΙΑ, ΜΑ ΠΟΙΑ.

Umm Qais, 28 octobre 2003, σελ 77-78, Πανδώρα / περιοδική έκδοση λογοτεχνίας, τεύχος 23, Αθήνα 2008.Mια νέα χιλιετία, ακόμη μία, μα ποιά, σελ 32-33, in Περιοδικό Eντευκτήριο, Σεπτέμβριος 2007-τεύχος 78, Θεσσαλονίκη 2007.

Παντού γύρω μου μια απέραντη υδάτινη επιφάνεια. Μακριά απέναντι προς Νότον η τεθλασμένη κορυφογραμμή του Ολύμπου. Στ’ ανατολικά εκείνη της νήσου Χολομώντος και λίγο πιο πέρα του νησιού της Κασσάνδρας. Κατευθείαν βορειοδυτικά, γαλήνιες και χρυσαφένιες, αναδύονται από την αρυτίδωτη επιφάνεια οι κορυφές του Καϊμάκτσαλαν. Προς Βορράν, νερό και μόνον.

Στην κορυφή της νήσου Χορτιάτη, στη βιβλιοθήκη της Ναυτικής Διοίκησης του Αρχιπέλαγους της Μυγδονίας, απολαμβάνω τον τούρκικο καφέ μου στην καφετέρια, σ’ ένα διάλειμμα της έρυνάς μου.

Βρισκόμαστε στα 2999. Άλλη μια χιλιετία κοντεύει στο τέλος της και ετοιμάζεται να δώσει τη θέση της σ’ ακόμη μία. Ο κόσμος και οι οργανισμοί, οι φύλαρχοι και οι ταξιδιωτικοί πράκτορες βράζουν και πάλι μέσα σ’ ένα παροξυσμό ετοιμασίας για τον εορτασμό της επετείου. Ο Σινο-μυγδονικός Σύνδεσμος των Ζιγκουράτ μου έχει ζητήσει να συντάξω ένα κείμενο με θέμα την επικείμενη αλλαγή χιλιετίας. Γι αυτό είμαι εδώ.

Για να ρίξουμε μια ματιά, σκέφτηκα, στα κυριότερα συμβάντα κατά τη διάρκεια αυτής που εκπνέει. Ο καλύτερος τρόπος για να προχωρήσω ήταν ακριβώς να περάσω μερικές ώρες μέσα σε μιαν από τις Α.Δ.Α. (Ατομικές Διάσφαιρες Ανασκόπησης) βουτώντας μέσα στη μυθική Ιστορία της Τρίτης Χιλιετίας. Με ένα απαλό και γρήγορο χειρισμό της λειτουργίας επαναφοράς αυτή η χιλιετής ιστορία μεταγγίζεται ανεπαίσθητα αλλά προσωρινά στον προσωπικό μου Ε.Ε.Ε.Ε. (Επεξεργαστής Ενδο-Εγκεφαλικής Εγρήγορσης, μια ελβετική εφεύρεση εν χρήσει ήδη από το 2230 που εμφυτεύεται στο αριστερό μέρος του εγκεφάλου, ακριβώς κάτω από το αυτί). Το ζητούμενο είναι βεβαίως να επιχειρηθεί μια σκιαγράφηση εμπνευσμένη από τα προεξάρχοντα γεγονότα της Χιλιετίας ΙΙΙ μέσα σε ένα πνεύμα ανάδειξης προοπτικών για το ανθρώπινο είδος και τον πλανήτη που το φιλοξενεί. Με δεδομένη την ταχύτητα πρόσβασης στην Ιστορία στις μέρες μας δεν θά ’πρεπε να δυκολευτώ ιδιαιτέρως.

Ωστόσο. Μόλις περιέστρεψα βιαστικά την Α.Δ.Α. για να εντοπίσω την αφετηρία της έρευνας ακριβώς χίλια χρόνια πίσω από το τώρα, δηλαδή στο 1999, έπιασα το εαυτό μου να μπερδεύεται. Βρέθηκα σε μια κατάσταση που θα με έκανε να δευτεροσκεφτώ το εγχείρημά μου.

Έπεσα λοιπόν πάνω σ’ έναν τύπο που –έτσι φαίνεται— είχε μια τρομερή ιδέα σε μια πόλη που τότε λεγόταν Θεσσαλονίκη. Πόλη περίπου ενός εκατομμυρίου, που υποτίθεται πως βρισκόταν ακριβώς εδώ, βορείως, μπρος από το νησί μας τον Χορτιάτη, όπου αυτή τη στιγμή κάθομαι και αγναντεύω τα πέριξ. Εκεί ακριβώς όπου μίλια και μίλια νερού μας χωρίζουν από το Καϊμάκτσαλαν και τη νότια Στυρία, η πόλη αυτή εξαφανίστηκε κάτω από το νερό. Είχε ζητηθεί, λέει, από αυτόν τον τύπο, εκ μέρους του Ελληνο-αμερικανικού Εμπορικού Επιμελητηρίου –αναρωτιέμαι εξάλλου τί μπορεί να ήταν αυτό το τελευταίο—να γράψει ένα κείμενο επ’ ευκαιρία της τότε επικείμενης αλλαγής Χιλιετίας.

Τι συνέβη λοιπόν: Όχι μόνον προέβλεψε τον μεγάλο κατακλυσμό του 2051 αλλά “είδε” –χονδροειδώς, πρέπει να παραδεχτώ— πλείστες εκ των αλλαγών πορείας που έμελλαν έκτοτε να λάβουν χώρα. Επί πλέον –κι αυτό είναι το πιο ωραίο— έγραψε πως σε έναν από τους απογόνους του, μιαν ολόκληρη χιλετία από τότε –προφανώς εννοούσε την αφεντιά μου—επρόκειτο να ζητηθεί να κάνει αυτό που επιχειρώ εγώ αυτή τη στιγμή, με αποτέλεσμα να ανακαλύψει τη δική του προφητεία καθώς θα επιχειρούσε να γράψει κάτι για την επερχόμενη Τέταρτη Χιλιετία. Γουάου !

Αισιοδοξότατος μάλιστα ο εν λόγω κύριος ! Είχε όραμα που έγινε και πραγματικότητα. Φανταστείτε το. Ένας μικρός αριθμός εύστοχων και αποτελεσματικών καταστροφών και νά ’μαστε με τον πλανήτη ανακουφισμένο από όλα τα ασήκωτα βάρη που κουβαλούσε τότε. Πίσω στην εποχή του Λίθου --τρόπος του λέγειν— μας οδήγησε η προφητεία του, δόξα τον Παντοδύναμο. Περί τα τεσσεράμισυ εκατομμύρια ψυχές όλες κι όλες μοιρασμένες ήδη από το 2350 ανά τα εναπομείνατα νησιά, υψηλή τεχνολογία για τους επιβιώσαντες, χώρος άπλετος, ησυχία και ... πέρα βρέχει.

Το είχε «δει» ο άνθρωπος. Μόνο που δυστυχώς, φυσικό εξάλλου, παρά την αύξηση του προσδόκιμου ζωής, δεν έζησε για να το ευχαριστηθεί. Συνεπώς, καθώς μου ζήτησαν κι εμένα να κάνω κάτι ανάλογο, υποθέτω πως καλό θά ‘ναι να κατεβάσω σαν κι εκείνον κάποια φαεινή ιδέα, αλλιώς καλύτερα να τα παρατήσω και να περιοριστώ να απολαύσω την ευδαιμονία που ο προκάτοχός μου απλώς και μόνον προέβλεψε.