ΔΙΑ ΧΕΙΡΟΣ ΑΡΙ ΓΕΩΡΓΙΟΥ

Της Ευθυμίας Γεωργιάδου-Κούντουρα

ιστορικού της Τέχνης

 

Κάθε φορά που επιχειρώ να μεταφέρω σε γραπτό κείμενο τη συγκίνηση και την άποψη μου για τις εικόνες που έχω δει, παραφράζω τις αρχές της ερμηνευτικής κίνησης, όπως τις διατύπωσε ο George Steiner στο θεμελιώδες έργο του, Μετά τη Βαβέλ. Πρωταρχική είναι η πίστη για τη σοβαρότητα αυτού που αντικρίζω, ακολουθεί η επιθετικότητα, μια «βίαιη» εισβολή στο εσωτερικό του για να σπάσει ο κώδικάς του και να συντελεστεί η αποκρυπτογράφηση και η κατανόηση, στη συνέχεια έρχεται η οικειοποίηση και τέλος η αποκατάσταση, όσο είναι εφικτή, της αμοιβαίας ισορροπίας μεταξύ λόγου και εικόνας. Σε όλη αυτή τη διαδικασία με διακατέχει ο φόβος και ο δισταγμός αν έχει επιτευχθεί η προσήκουσα αρμονία μεταξύ αυτού που παριστάνεται κι αυτού που έχει γραφεί, ξέροντας καλά ότι υπάρχουν πολύ περισσότερα απ΄ όσα διακρίνει το μάτι σ΄ένα εικαστικό έργο κι απ΄όσα ο λόγος μεταφέρει γι αυτό.

Η πρόσφατη ζωγραφική δραστηριότητα του ΄Αρι Γεωργίου , μεταξύ 2008-2010, παρουσιάζεται από τον ίδιο ως απωθημένη ανάγκη χειρονομίας – χειρωναξίας κι άμεση δημιουργική σχέση με τα υλικά και τα εργαλεία, μετά από μακρόχρονη ενασχόληση με την παραγωγή έργων, με τη διαμεσολάβηση του φωτογραφικού φακού και του υπολογιστή. Όπως το Ημερολόγιο (Journal intime) γράφεται, αρχικά, από μια εσωτερική ορμή, χωρίς, ίσως, την πρόθεση της δημοσιοποίησης, έτσι και τα εικαστικά έργα, μετά τη δημιουργία τους απαιτούν την παρουσίασή τους και την επικοινωνία με τον θεατή, με αποτέλεσμα η ζωγραφική διαδικασία από προσωπική υπόθεση να μετατρέπεται σε δημόσιο διάλογο.

Από το ορμητήριο της Θάσου, ο ΄Αρις Γεωργίου, μέσα στη φύση και με θέα τη θάλασσα, επιδίδεται στη ζωγραφική κι επιχειρεί, δαμάζοντας τα φυσικά οράματα, να τα μετατρέψει σε εικαστικά δρώμενα. Σε μεγάλα τελάρα αλλά και σε μικρότερα, με ευδιάκριτη χειρονομιακή γραφή και έντονα λαμπερά ακρυλικά χρώματα, διαμορφώνει τις συνθέσεις του, κυρίως «θαλασσογραφίες», που σχηματίζουν θεματικές ενότητες με ενδεικτικούς τίτλους, μερικές φορές υπαινικτικούς, μεταφορικούς και αμφίσημους, για τον τόπο, την ώρα, τις εναλλαγές του καιρού και των εποχών:

From Above, Blue Joni, Night Sky, Orymagdon, Ouragan, Odyssey, Trikymia, Dark Blue, Blue Thunder, Moonlight Hotel, Sundowns, Blazing, Soylent Green, Soylent Purple, Sideways, Seasons, Anastase, Barbeles, Splash, Klein Mein, Off Coast, Off Shore, Genia Chtenia…

Η ανθρώπινη μορφή δεν εμφανίζεται παρά σπάνια και αντιμετωπίζεται κι αυτή ως «τοπίο». Ο Man Dozing (2008), μια σύνθεση με εξπρεσιονιστικό χαρακτήρα, μοιάζει να δίνει ανθρώπινη μορφή στο τοπίο, ενώ η σειρά των Ladies (2009) περιλαμβάνει κορμούς γυναικών, ανακαλώντας ανάλογα έργα του αφηρημένου εξπρεσιονιστή Willem De Kooning ή φωτογραφικές συνθέσεις του ίδιου του Γεωργίου, όπως οι Δεσμώτες του Λούβρου. Σε κάποια ακόμη έργα, παρά το αφαιρετικό τους ύφος, διαφαίνεται η φωτογραφική εμπειρία του ΄Αρι Γεωργίου, με την απόδοση τοπίων ιδωμένων από ψηλά, σαν αποτυπώσεις αεροφωτογραφιών ή λήψεων με ευρυγώνειο φακό.

Ωστόσο το αντικείμενο θέασης δεν είναι παρά η πρόκληση κι όχι ο στόχος του καλλιτέχνη, έστω κι αν οι τίτλοι χαρακτηρίζουν σειρές με το ίδιο θέμα που επαναλαμβάνεται περισσότερες φορές, μέχρις ότου να εξαντληθούν οι εκφραστικές δυνατότητες που αυτό προσφέρει. Ο ΄Αρις Γεωργίου ενδιαφέρεται για την ζωγραφική πράξη καθαυτή, με τα ιδιαίτερα συστατικά της, τις συνεχείς ή ασυνεχείς φόρμες, τις ήρεμες ή ταραγμένες γραμμές, την παχύρευστη ή λεπτή στρώση του χρώματος, την ευδιάκριτη κίνηση του χεριού και διαμορφώνει την προσωπική του εικαστική του γλώσσα που δεν παραπέμπει σε μεταφυσικές καταστάσεις ούτε προκαλεί λυρικές αναπολήσεις, αλλά αναδεικνύει ισότιμα το υλικό, τη δημιουργική χειρονομία και το τελειωμένο έργο. Η τεχνοτροπία των έργων του φανερώνει τον θαυμασμό του για τον αφηρημένο εξπρεσιονισμό και τον Rothko, αλλά θυμίζει και τα αξιώματα των εκπροσώπων του τελευταίου γαλλικού πρωτοποριακού κινήματος, στα τέλη του ΄60, «Supports/Surfaces», με κύριους εκπροσώπους τους Daniel Dezeuze, Louis Cane, Claude Viallat.

Κυρίαρχο στοιχείο στους πίνακες του ΄Αρι Γεωργίου είναι η αυστηρή δομή, η οποία κρατά την αυτονομία της κι όταν συνδυάζονται δύο ή τρία έργα μαζί, για να αποτελέσουν δίπτυχα ή τρίπτυχα. Στις συνθέσεις αυτές το κάθε μέρος του συνόλου είναι αυτοτελές, συνδυάζεται όμως και συνεργάζεται αρμονικά ως προς τις φόρμες και τα χρώματα με τα άλλα. Το ίδιο συμβαίνει και σε άλλες συνθέσεις, όταν ο πίνακας δε συνίσταται από ισοδύναμα σε μέγεθος κομμάτια ή ένθετα στοιχεία και πάλι μια λιγότερο ή περισσότερο εμφανής αρμονία συνδέει τα φαινομενικά διεστώτα. Τα ένθετα τυχαία ευρήματα, που εισβάλλουν στη επιφάνεια του πίνακα, δεν παρατίθενται στην αρχική τους μορφή, αλλά υφίστανται τις αναγκαίες επεμβάσεις ώστε να συμβάλλουν στη σχηματική και χρωματική αρμονία του τελικού έργου.

Παρά την αρχική χειρονομιακή παρόρμηση, στη συνέχεια, η εκλογικευμένη παρέμβαση είναι εμφανής στη ζωγραφική διαδικασία του ΄Αρι Γεωργίου και ο κανόνας που διορθώνει τη συγκίνηση θέτει τα «ανόργανα εν τάξει», επιβεβαιώνοντας άλλη μια φορά τη ρήση του Leonardo da Vinci ότι η τέχνη είναι υπόθεση του μυαλού.